رنج میبریم . همه . بعضی اما بیشتر . گاهی واژه ها رنج میشوند . گاهی واژه هایی که شفافیت ِ صورت ِ برگ و صورت ِ تن بودند ، درد میشوند . گاهی واژه هایی که تن پوش ِ شفاف ِ زیبایی ِ یک روح بودند ، میشوند چون لکه هایی مات ، روی صورت . روی صورت ِ رنج .
رنج میبریم . همه . بعضی اما بیشتر . گاهی خاطره ها رنج میشوند . گاهی خاطره هایی که شفافیت ِ صورت ِ ذهن و صورت ِ تقویم بودند ، درد میشوند . گاهی خاطره هایی که تن پوش ِ شفاف ِ زیبایی ِ یک تاریخ بودند ، میشوند چون لکه هایی مات ، روی ذهن . روی لب گزیدگی ِ یاداوری شان .
رنج میبریم . همه . بعضی اما بیشتر . گاهی بسترها رنج میشود . گاهی بستر هایی که شفافیت ِ صورت ِ حقیقت و صورت ِ رویا بودند ، درد میشوند . گاهی بستر هایی که تن پوش ِ شفاف ِ زیبایی یک هم آغوشی بودند ، میشوند چون لکه هایی مات ، روی غلت زدن های کلافگی و بی خوابی تا صبح . گوشه اتاق .
رنج میبریم . همه . . .
نه ! دیگر کافی ست این همه شاعرانه بازی در اوردن ! که شاعران شعر هایشان خشکیده . که خشکاندند شعر های شاعران را . که این ادا ها به ما نمی اید !
دیگر کافی ست . برگی طولانی به من بدهید . برگ ِ یک بید ، برگ ِ یک نی ، برگ یک علف . اگر در شهرمان دیگر بید و نی و علفی نیست ، کاغذی طولانی از دستگاه ِ چاپ بیرون بیاورید . کافی ست یک بار بنویسم :
“رنج میبریم . همه . بعضی اما بیشتر . گاهی . . . ها رنج میشود . گاهی . . . هایی که شفافیت ِ صورت ِ . . . و صورت ِ . . . بودند ، درد میشوند . گاهی . . . هایی که تن پوش ِ شفاف ِ زیبایی یک . . . بودند ، میشوند چون لکه هایی مات ، روی . . . ! “
کافی ست همین را بنویسم و جای . . . هزار و یک چیز بگذارم و وقتی به انتهای کاغذ رسیدم ــ جایی که حتی خیابان ها و بیابان ها هم تمام میشوند ــ برگردم اول کاغذ و اول ِ خط و زیر ِ تمام ان کلمات ایضاً بزنم و جای . . . ها را عوض کنم . اینگونه میتوان امیدوار بود که لیستم کامل شود ، پیش از انکه نوک ِ مدادهایم تمام شوند و تیغ ِ مدادتراشم کند .
رنج میبریم . همه . بعضی اما بیشتر .
. . . : کتاب ها
. . . : شعر ها
. . . : حرف ها
. . . : نوا ها
. . . : خیابان ها
. . . : رود ها
. . . : کوه ها
. . . : برف ها
. . . : بو ها
. . . : طعم ها
. . . : رنگ ها
. . . : . . .
