قطعیت

مرگ قطعی ترین اتفاق ِ زندگی ست.
همینقدر بدیهی، همینقدر واضح، همینقدر سهمگین؛ که مغز همواره تلاش ِ عظیمی برای نادیده گرفتنش داره. اما این حتمیت ِ قطعی، کاری به این تلاش ها نداره و از اولین تا آخرین نفس، بی صدا تو هر لحظه جیغ میکشه…


منتشرشده در دسته‌بندی نشده | دیدگاه‌تان را بنویسید:

سه نقطه نوشت: احتضار

هیچ چیز به اندازه ی « احتضار» فلسفه ی احمقانه ی زندگی را روشن نمیکند. حتی مرگ هم به واسطه ی وسعت و عمق و آرامش و غمی که دارد، از روشنگری با این کیفیت، ناتوان است.

منتشرشده در دسته‌بندی نشده | دیدگاه‌تان را بنویسید:

باز هم…

پس از یک حبس ِ طولانی در خود، باز هم اینجام. میدونم نبودن هام بیشتر از بودن ها شده، که خب عجیب نیست.
این مدت خیلی نوشتم، خوندم، فیلم دیدم اما اینجا نبودم. اما گزیر و گریزی از نوشتن نیست. نوشتن به گونه ای حرف زدن با خود محسوب میشه، و نوشتن تو جایی مثل ِ اینجا، حرف زدن با خود، به صورت ِ بلند بلند.
حالا لازمه کمی بلند بلند با خودم حرف بزنم. شاید…

منتشرشده در دسته‌بندی نشده | دیدگاه‌تان را بنویسید:

سوءتفاهم

گاهی « آرام » ، نام ِ دیگر ِ غمگین است …

منتشرشده در دلـــ درد ـــهای پریودیک | دیدگاه‌تان را بنویسید:

آن ِ رهایی از شر ِ خود !

DSC_0526 (2)

وقتهایی هم هست که دلت میخواد مغزت رو از کاسه ی سرت در بیاری ، بذاری روی تخته ی چوبی ِ برش روی کابینت ِ آشپزخونه ، قشنگ نگاهش کنی ، بعد تیرترین چاقو رو از توی کشو در بیاری و با دقت ، بٌرش های یک اندازه بزنی . ورقه ورقه . بعد شیشه ی محتوی ِ سنگ ِ نمک رو برداری و آسیاب کنی روی برش های خوش تراش و بعد با دقت به بلور ِ نمک ها نگاه کنی .

بعد کمی شراب ِ قرمز بریزی توی ماهیتابه ، کمی روغن زیتون ، کمی ادویه و تمام مغزت رو بریزی توی ماهیتابه ، روی شعله ی کم ، صبر کنی تا آروم تو آب ِ خودش و شراب تفت داده بشه . حتی میشه کمی پودر ِ سیر هم اضافه کرد . یا حتی میشه سیر ِ تازه رنده کرد . گور ِ بابای هومیوپاتی . . . دیگه مغزی برای میگرن نیست ! بعد در ِ ماهیتابه رو یه وری میشه گذاشت و شعله رو تا جای ممکن کم کرد تا همه چی جا بیفته .

حالا میشه رفت توی توالت . نشست بالاسر ِ کاسه . چشم ها رو بست . محکم . با انگشت ِ اشاره و وسط  ، زبون ِ کوچیک رو قلقک داد . قلقک داد . قلقک داد اونقدر که قلبت رو  بالا بیاری . بعد وقتی سرفه ها بند اومد بلند بشی ، و وایساده بشاشی به عضلانی ترین عضله ای که توی کاسه داره ورجه وورجه میکنه . بعد سیفون رو بکشی . صورتت رو بشوری ، مو های فرفری ت رو خیس کنی که بشه شونه شون کرد . از توالت بیای بیرون و از عطر ِ چیزی که روی گاز داره پخته میشه سرشار بشی . یه عود روشن کنی . بری لباس هاتو عوض کنی . جلوی آیینه به سختی گره مو ها و ریشت رو با برس باز کنی و منتظر ِ رسیدن ِ مهمون ها باشی .

 مهمون ها برسن . ” مزه ” باید شور و کمی چرب باشه . میزبان باید خوش رو باشه . نوشیدنی ـ هر چی که هست ـ باید حلال و صاف و بی مخموری باشه !
و صبح ، لاشه ت رو برداری ، ماشین رو روشن کنی ، بری تا خوزستان ، بعد از زیارت ِ ” دز ” ، بری سمت ِ شوش ، بعد جاده ی چغازنبیل رو بگیری و بری تا به اولین درخت ِ کٌنار برسی . بزنی کنار و خودت رو بندازی زیر ِ سایه ی اردیبهشت ِ خوزستان و منتظر ِ شب بشی تا سگ های ولگرد از راه برسن و مشغول ِ جویدن ِ استخون هات بشن و روحت بره بر فراز ِ جاده ی یاسوج ، یا سیمیرم _ شهرضا ، یا جاده اورامان هجیج یا هر جاده ی دیگه ای .

وقتهایی هست که فقط اینجوری همه میتونن از دستت یه نفس ِ راحت بکشن . همه ، بخصوص خودت !

 

منتشرشده در دسته‌بندی نشده | 2 دیدگاه

علامت سوال

 ضمن ِ احترام ِ تمام  به تمام ِ پدران و مادرانی که پدر و مادر هستند . . .

با صدای بلند ببینید !

1.
چند روز ِ قبل بود . اوایل ِ عید . بهش پیام دادم : « دوست داری فردا بریم پارک راه بری یه کم ؟ »
بیشتر از یک ماه بود که خونه بود . سرش رو هم از خونه بیرون نکرده بود . بخاطر ِ بیماری ِ زمینه ای که داره ، من هم فقط گاهی تو راه پله و از راه دور دیده بودمش . در حد ِ دو سه دقیقه . حتی سال ِنو رو تو پله ها به هم تبریک گفتیم .

بعد از پیامم ، برای دقیقه های طولانی به ”  مامان ایز تایپینگ ” خیره شده بودم . با لبخند . داشتم موقع ِ تایپ کردن ِ پیام تجسمش میکردم .
بالاخره پیامش رسید : « دوست دارم ولی میترسم دردسر زیاد بشه ترجیح میدم تو حیاط راه برم . » آخرش هم یه شکلک ِ بوس فرستاده بود . من هم براش شکلک ِ یه گُل فرستادم .

2.

فرداش نزدیکای ظهر از خواب بیدار شدم . دیدم پیام داده : « سه نقطه ( اون اسمی که وقتایی که مهربون میشه باهام یا کارم داره و با اون صدام میزنه رو گفته بود ) جان . برات نهار گذاشتم پشت ِ در ِ خونه ت . » و دوباره شکلک ِ بوس .
در رو باز کردم دیدم یه سینی پشت ِ دره . یه کاسه فسنجون و پلو و یه ظرف سالاد . و کادو تولدم . اون روز تولدم بود .

زنگ زدم بابت ِ نهار تشکر کنم . با خوشحالی ِ خیلی زیادی تولدم رو تبریک گفت . هنوز ، بعد از همه ی این سالها ، همچنان تو این روز خوشحاله . روزی که من ازش متنفرم . روزی که ترجیح میدم گم و گور باشم . سالهاست دارم تلاش میکنم لااقل از روز قبل تا یکی دو روز بعدش نباشم ، و نمیشه .
بابت ِ نهار و مجسمه ی گوسفندی که کادوم بود تشکر کردم و قطع کردم .

3.

من مطمئن بودم که پارک رفتن ِ ما تو اون روز و اون ساعت ، هیچ خطری نداره . یه پارک ِ خلوت نزدیک خونه س . نه با کسی برخوردی داشتیم و نه به چیزی دست میزدیم و نه جایی میشستیم . مطمئن بودم لااقل از این شکل ِ بیرون رفتن ، خطری تهدیدش نمیکنه . هنوز هم مطمئن هستم .
اما وقتی خودش اونجوری پیام داد ، با خودم گفتم خب وقتی نمیخواد ، وقتی میگه میره تو حیاط راه میره و خیالش راحتتره ، بیخودی اصرار نکن . اومدیم و یک صدم درصد از شانس ِ بدت یه چیزی شد . اون وقت با خودت چطور میتونی کنار بیای ؟ و بیخیال شدم و هیچی نگفتم .

4.

از همون لحظه ای که سینی ِ نهار و کادو رو برداشتم ، یه علامت ِ سوال تو ذهنم چرخ میزنه ، خودش رو میکوبه به در و دیوار ِ جمجمه م و خط مینداره رو شیارهای مغزم .
من مطمئن بودم که پارک رفتن ِ ما هیچ خطری نداره و هیچ اتفاقی نمی افته جز اینکه بعد از بیش از یک ماه ، یه بادی به سر ِ مامان میخوره . هنوز هم مطمئنم . ولی با این حال همون یک صدم ِ درصد ریسک ، همون فکر ِ محال ، یه خط پیام ، باعث شد دیگه اصرار نکنم .
پس چطور ؟ یعنی اون مطمئن نبوده ؟ اصلا امکان نداره . بدیهیه . بدیهیه که مطمئن بوده زندگی چیز ِ دردناکی خواهد بود . لااقل اینکه همراه ِ درد خواهد بود اگر نگم خود ِ درد . یک صدم درصد هم تو این شکی نیست . هیچ کسی هیچ شکی نداره . مطمئنم اون هم مطمئن بوده .
مطمئنم میدونسته موجودی که داره به دنیا میاره ، درد خواهد کشید . مریض خواهد شد . ناکامی های زیادی رو تجربه خواهد کرد . وقت های زیادی دلش مچاله خواهد شد . خواهد گریست . دچار خواهد شد .اگر هیچ کس ندونه ، اون باید خوبه خوب میدونست . میدونست ! چون همون موقع که من به دنیا اومدم ،خودش هنوز با کابوس ها و سایه ی شوم ِ روی حیوانی ِ آدم ها و بی رحمی زندگی دست به یقه بوده . دیده بوده ، و بدتر از اون با گوشت و پوست و استخون و مغز ِ استخونش چشیده بوده که زندگی چقدر میتونه سیاه باشه . حتی اکر همه اینها رو تو اون مقطع فراموش کرده باشه ، اگر حجم ِ قطعیت ِ همه ی اینها اونقدر زیاد بوده که برای محافظت از مغزش ــ برای اینکه دچار ِ فروپاشی نشه ــ  همه رو از یاد برده باشه ، همون موقع مطمئن بوده که کسی که داره به دنیا میاره ، بی شک روزی میمیره . این که دیگه فراموش شدنی نیست !

همه اینها رو مطمئن هستم . مطمئن هستم که اون هم میدونسته ، با این حال ، من به دنیا اومدم . خنده دار اینکه برای من بین دو تا اسم شک داشتن . یکیش اسمی که الان روم گذاشتن ، و یکی دیگه ش « امید » !!!! خنده داره . واقعا خنده دار .

5.

احتمالش خیلی ضعیف بوده که به دنیا اومدنم ناخواسته بوده باشه . چون سه سال بعد هم دوباره این اتفاق تکرار شده .
یه بار ازش پرسیدم . نه خیلی سال ِ پیش . نه اون موقع که بچه ها میپرسن از کجا و چطور درست شدن . همین یکی دو سال ِ پیش بود . همه ی اینها و خیلی چیزهای دیگه رو بهش گفتم . و گفتم چرا ؟ چرا خودت با همه ی چیزهای تلخی که تو زندگیت تجربه کردی ، که حتی حرف زدن راجع بهش بعد از این همه سال اگر نه ناممکن ، دست کم سخت و طاقت فرساس ؛ چرا خواستی من به دنیا بیام ؟

سه تا جواب ِ کوتاه داد . اینکه : با همه ی اینها ، فکر میکرده که دنیا و زندگی ارزشش رو داره و اونقدری چیزهای خوب توش هست که دوست داشته باشه یکی دیگه هم تجربه ش کنه ( شگفت انگیز بود برام این جوابش . . . اون سالها … بعد از همه ی چیزهایی که از سر گذرونده بود و در حالی که هنوز شعله های جنگ افروخته بوده !!!! ) ؛ و اینکه فکر میکرده شاید من بتونم به اندازه خودم و توانم اینجا رو جای بهتری کنم ؛ و اینکه فکر نمیکرده اینقدر برام سخت باشه .
ازش پرسیدم :حالا چی ؟ حالا چی فکر میکنی ؟ گفت :هنوز خوشحالم . خیلی خوشحال ! گفتم چقدر با چیزی که فکر میکردی و انتظار داشتی فرق میکنم ؟ گفت که فکر ِ مشخص و انتظار ویژه ای نداشته . گفت فقط فکر نمیکرده اینقدر خوب باشم . گفت قرار هم نبوده که اینقدر « خر » از آب در بیام ! و خندید .

علیرغم همه اینها ، اون علامت ِ سوال همچنان تو سرم میجرخه و این هیچ ربطی به شرایط ِ این روزها نداره !
. . . نوشت ِ 1 : در نهایت ، درصدی از خودخواهیه که هر آدمی رو پدر یا مادر میکنه . خواستن ِ تجربه ی حس ِ والدین بودن ، بقای نسل ، سهیم کردن یکی دیگه تو زندگی ــ با همه چیزای توش ــ ، ترس ِ تنهایی ، غریزه یا هر چیز دیگه . صدها چیز ِ دیگه . خودخواهی اما به نظرم علت ِ تامه س .

. . . نوشت ِ 2 : به دنیا آوردن ِ بچه ، الزاما به معنی پدر و مادر شدن نیست . پدر و مادری مرحله ایه که آدم ها باید تلاش کنن بهش برسن و هیچ ربطی به تولید مثل نداره .

 

منتشرشده در دسته‌بندی نشده | دیدگاه‌تان را بنویسید:

درس های کرونا : سیزده به در

 انفجار ِ بهار


فکر میکنم حداقل از زمانی که اسم ِ ” سیزده به در ” رو گذاشتن “روز طبیعت ” تا همین امروز ، این اولین باری بوده که طبیعت تو این روز از شر ِ آدمیزاد در امان بوده . اولین باری بوده که خودخواهی ِ متراکم شده ی این موجود دوپا ، کمتر شاخه شکسته ، کمتر درخت آتیش زده ، کمتر رد ِ عطر ِمتعفن ِ خودش رو با یادگار ِ کیسه و پلاستیک به جا گذاشته .

احترام ؟ نه ! انسان ِ قرن ِ 21 برای هیچ چیز و هیچ کس احترام قائل نیست ، بخصوص برای طبیعت . اجبار ِ کرونا ، ترس از مُردن ، ترس ِ از کم کردن ِ شر ِ حضور ِ صرفا مصرف گراش ، باعث شده بمونه توی خونه . و طبیعت به همین یک روز هم قانعه . فعلا قانع ، تا به وقتش درست و حسابی خیلی چیزها رو باهامون صاف و صوف کنه . . .
. . . نوشت ِ 1 : واقعا خنده داره . “چهارشنبه سوری ” میشه سه شنبه ی آخر ِ سال ، سیزده به در میشه روز ِ طبیعت . . .  واقعا با خودشون فکر میکنن مفاهیم ِ چند هزار ساله ای که از پس ِ تاریخ جون به در بردن ، با عوض کردن ِ اسم ، تغییر ِ ماهیت میدن ؟

. . . نوشت ِ 2 : مشکل ِ زمین ، آدمیزاده . اگر جهان ِ بهتری میخوایم ، آدمو باید ازش حذف کرد .
 _ وا ! خب جهان ِ بدون ِ آدم که دیگه جهان نیست ؟!
این بهترین حالت ِ ممکنه !

 

منتشرشده در دسته‌بندی نشده | دیدگاه‌تان را بنویسید:

In Treatment

MV5BMTcxODI3NDk0NV5BMl5BanBnXkFtZTcwNzQwNDc1MQ@@._V1_

 

عشق تنها چیزیه که یه شانس ِ دوباره در مقابل مرگ داره . بودنش باعث ِ کلی درد میشه ، ولی بدون ِ اون احساس ِ جدا شدن ، از هم گسیختگی و گم شدن میکنیم . . .
فصل دوم ، قسمت 25

اهل ِ سریال دیدن نیستم . یعنی جنبه ش رو ندارم . از زندگی ساقط میشم . زخم ِ نشیمنگاه میگیرم . فکر میکنم تو زمانی که یه سریال به خودش اختصاص میده ،میشه کلی فیلم دید . لااقل وقت ِ فیلم دیدن و حتی کتاب خوندن رو از من میگیره . اما هر از چندی ناپرهیزی میکنم و به دلایلی گول میخورم و شروع به دیدن یه سریال میکنم .
این اجانب اونقدر خوب بلدن آدم رو بِکِشن دنبال خودشون که حتی یه سریال های کم محتوایی ( اگر نگم بی محتوا ) مثل فرار از زندان یا اسپارتاکوس رو هم با هیجان میشینی و تا آخر میبینی . مثل تخمه خوردن میمونه . یا نباید شروع کنی یا مجبوری تا آخر کاسه رو بخوری . این وسط استثناهایی هم بوده . سریال هایی که یه فصلش رو دیدم و دیگه حاضر نبودم اسمش رو هم به خاطر بسپارم .

البته از حق نباید گذشت که بعضی از سریال ها رو ” باید ” دید . سریالی مثل ِ فرندز ، سریال ِ همیشه س . خود ِ زندگیه . یا مثلا بازی ِ قوی ِ متئومک کانهی تو سریال ِ ترو دیتکتیو ، شاهکاریه که باید به تماشاش نشست . یا سوپرانوس . . . ریتم ِ کُند ِ دوست داشتنی ش که بعد از تموم شدنش ،دلت تنگ میشه براش . یا برکینگ بد . . . تحول ِ یه آدم و قابلیت ِ تغییر شگرف ِ آدمیزاد به واسطه ی شرایطش .

In Treatment هم سریالی بود که اول گول ِ کوتاهی هر قسمتش رو خوردم . هر قسمت کمتر از 40 دقیقه بود . اما بعدش دیگه نتونستم نبینمش . بخش عمده ای از سریال تو یه اتاق میگذره . اتاق ِ یه روانشناس به نام پاول وستن ، و به واسطه ی این جلسات روانشناسی ، وارد دنیای آدم های سریال میشیم . به نسبت میشه گفت که شخصیت های زیادی توی سریال نیستن . هر فصل چند مراجعه کننده ( بیمار ) محدود داره که قسمت های عمده سریال پیرامون اونها میگذره .

به نظرم سریال تو فصل ِ سوم ( فصل آخر ) افت میکنه . نظر شخصی من اینه که بار ِ کل ِ فصل آخر رو “سونیل ” به دوش میکشه و جذاب ترین شخصیت این فصله .

در کل و با در نظر گرفتن افت فصل سه ، من به این سریال 3.5 از پنج رو میدم و فکر میکنم برای کسایی که با حوصله هستن ، سریال جذاب و جدی ای باشه .

عکس از : IMDB

 

منتشرشده در دسته‌بندی نشده | دیدگاه‌تان را بنویسید:

درس های کرونا : باور ِ ناباوری ِ تاریخ

پیش نوشت : این اصلا دست ِ خودم نیست . بدون هیچ اراده ای ، روند فکری و نگاهم درباره یه مسئله، می‌تونه به جاهای خیلی بی‌ربط کشیده بشه . البته تو مغز خودم اصلا بی ربط نیست . تو مغز ِ . . . گرفته ی من، همه چیز در عین تفکیک، به هم پیوسته س و این تقصیر من نیست…

 

در تاریخ ، در باب ِ بی کفایتی سلاطین می‌خوانیم : « …خبر آوردند خدمت ِ فلان سلطان که فُلان کَسَک به قصد پایتخت لشکر کشیده ؛ فُلان سلطان که در حال عیش بودند منجمان را فراخواندند و رمل و اسطرلاب انداختند و در کواکب دیدند که خبر کذب است . حتی وقتی فُلان کَسَک به پشت دروازه های فُلان شهر رسیده بود ، فُلان سلطان ِ هوسران ِ بی‌کفایت در کاخ خود بود که باز خبر آوردند که اگر قبله ی عالم سر ِ خود بیرون کنند ، گَرد ِ سُم ِ سپاهیان دشمن را ببینند ! قبله ی عالم رو به قبله کردند و کنیز ِ باکره ای خواستند و فُلان قدر نخود (!!!) و امر کردند بر آن کنیز که بر هر نخود تشهد بخواند و در آش اندازد و آش را به ارتشیان دهند تا ناپدید گردند و سپاه دشمن تار و مار سازند … و نقل است که چند روز بعد ، شاه سلطان حسین،خود تاج بر سر ِ محمود افغان نهاد و لابه ها کرد بی حاصل و… »

می‌خوانیم، و چون داستانی باورنکردنی پوز خندی میزنیم و در دل به شکل ِ کِش داری میگوییم : مگه میشه ! ( و « ه» ی شدن را بیشتر میکشیم ) و چند قرن ِ بعد ، همین بی‌کفایتی را با پوست و گوشت و استخوان زندگی میکنیم ؛ در ایران و امریکا و انگلیس و فرانسه و ایتالیا و…

نیاز به توضیح بیشتر و تعمیم دقیقتر نیست ، برای کسانی که می اندیشند…

… نوشت : حالا که اینها رو نوشتم دارم فکر میکنم درون ِ ما ، توی فکر ِ ما ، در قلمرو سرزمینی روابط شخصی ما ، چقدر شاه سلطان حسین هست و چقدر محمود افغان و چقدر ناباوری از اخطار ها . و چقدر ما خودمان با دست خودمان تاج بر سر ِِِِِِِِِِِِِِ بی‌کفایتی خودمان گذاشتیم.

 

منتشرشده در دسته‌بندی نشده | دیدگاه‌تان را بنویسید:

بیداری ِ کابوس

 

میدونم خواب ِ بد چیه . میدونم کابوس چیه . میدونم خواب ِ خیلی بد ، میشه کابوس . اما حتی برای من که موقع یه چُرت ِ کوتاه هم خواب میبینم ؛ حتی برای من که خواب هام صدا دار بودن همیشه ، حتی طعم ِ چیزهایی که میخوردم تو خواب رو حس میکردم ، حتی برای من که خواب دیدن با جزئیات ِزیاد ،خواب ِ بد دیدن ، خواب ِ خیلی بد دیدن ،کابوس ِ خیلی بد دیدن اصلا چیز ِ عجیبی نیست ؛ حتی برای من چیزی که دیدم ، نه . . . بهتره بگم حسی که تو این خواب داشتم خارج از ظرفیتم بود . . .

خونه یکی از دوستام بودم . نمیدونم خونه ی کی . به نظرم میومد یه خونه ی کوچیکه . اما خیلی هم کوچیک نبود . آدم هایی که اونجا بودن خیلی زیاد بودن . همه ، همه ی دوستام جمع بودن . نه اینکه تو بیداری دوستای زیادی داشته باشم . ولی توی خواب ، هر کسی که میشناختم بودن . از مهد کودک تا همین امروز . تا همین چند دوست ِ ظاهرا صمیمی ِ واقعی ِ امروز . صرفا دوست ِ دوران کودکی یا نوجوونی یا دبیرستان و دانشگاه و سربازی نبودن . حتی استاد هایی که جدای از استادی با هم دوست هم هستیم بودن . و من زنده و واضح همه رو میشناختم . اونا منو بهتر میشناختن .

تو خواب دوست نداشتم اونجا باشم . اصلا با اونجا بودن راحت نبودم . میدونستم که دوست نداشتم اونجا باشم . ولی بودم .همه با هم حرف میزدن . همه با هم داشتن راجع به من حرف میزدن . به نظر همهمه بود حرف ها ، ولی من در لحظه ، در آن ، به شکل ِ تفکیک شده میفهمیدم که چی دارن میگن . با انرژی حرف میزدن . تلاش میکردن که حرف هاشون حس ِ دلسوزانه داشته باشه . اما توی خواب خوب میدونستم که اصلا هیچ اهمیتی ” در عمل ” براشون ندارم . میدونستم که صرفا حرف میزنن که حرف بزنن .

بهت زده بودم چون حس میکردم هر کدومشون جدا جدا خوب منو میشناسن . نمیفهمیدم که چه لزومی داره که تو جمع و با هم حرف بزنن . هر کسی انگار برای خودش داشت حرف میزد . انگار برای خودش با من داشت حرف میزد . ظاهرا جمع بود ، اما فقط من مخاطب بودم .

من هم همزمان داشتم با همه شون حرف میزدم . مثل ِ یکی که همزمان داره یا 100 نفر شطرنج بازی میکنه . حرف ِ اول از کلمه ی اولی که میخواستم به نفر ِ اول بگم رو میگفتم و میرفتم سروقت ِ نفر ِ بعد و حرف ِ اول از کلمه ی اولی که میخواستم به اون بگم رو میگفتم و همینطور تا آخر و در کسری از ثانیه دوباره میرسیدم به نفر ِ اول و حرف ِ دوم از کلمه ی اول رو بهش میگفتم و این داستان تکرار میشد . اونقدر سریع ، که هیچ وقفه ای بین ِ صحبت ِ من با همه ی آدم ها ایجاد نمیشد . اما به شدت ازم انرژی میگرفت . حتی توی خواب ، خالی از انرژی بودم . حتی توی خواب حواسم بود که حرف ِ چندم از کلمه ی چندم ِ کدوم جمله رو دارم به کدوم آدم میگم . به کدوم یکی دارم خودمو ، خودمی که میدونستم میدونن رو توضیح میدم . انگار در یک آن داشتم صدها کلمه رو میگفتم .

بعد یکدفعه ساکت شدم . یکدفعه انرژیم تموم شد . اما اونها هنوز داشتن حرف میزدن . همه با هم . و من فهمیدم که اونها هیچ هدفی از حرف زدن ندارن . فقط میخوان حرف بزنن . فقط حرف بزنن . حتی فکرشون اونجا نبود وقتی حرف میزدن . و من ساکت شدم . خسته و نفس نفس زنان ، ساکت شدم و نشستم و گوش دادم . حرف زدنم بی فایده بود . بودن بی فایده بود .

بعد کم کم همه ی حرف ها ، یه حرف شد . یه جمله شد . یه درخواست شد . هیچ کدوم از آدم های اون جمع حرف ِ بقیه رو نمیشنید . فقط من بودم که همه ی حرف ها رو میشنیدم . و آهسته آهسته حرف ها یکی شد و تبدل شد به یه تقاضا . همه ازم میخواستن که یکی رو همونجا وسط ِ جمع ببوسم . همه منتظر ِ همین بودن . یکی که تو خواب هم نمیشناختمش . حتی نمیتونستم تشخیص بدم که دختره یا پسر . حتی ندیده بودمش تابحال . مصرانه و موزیانه همین یک حرف و درخواست تکرار میشد .  توی خواب ، فقط حرف و درخواست نبود . یه جور امر بود . یه جور شکنجه . باید ببوسیش . همینجا . همین الان . و من نمیخواستم .

یادم میاد گوشه ی خونه نشسته بودم . سمت ِ راستم هیچ کس نبود . فقط آدم ها رو نگاه میکردم . دست ِ چپم رو گذاشتم روی پُشتی ِمبل و مشغول ِ شنیدن شدم . بی صدا . بی حرکت . تو خواب هم دست ِ راستم پانسمان داشت . دستی که روی تکیه گاه ِ مبل بود کشیده شد . کشیده شد و از دیوار رد شد . از خونه زد بیرون . از شهر رفت بیرون . رفت تا شیراز . و من کشیده شدنش رو توی تک تک ِ تاندون های دستم حس میکردم . یه کشیدگی ِ وحشتناک رو تو عضلات ِ دست ِ چپم حس میکردم . نه فقط تو خواب . که حس میکردم جسمم هم این کشیدگی رو داره حس میکنه . کشیده شد تا شیراز . تا پادگان ِ مرکز ِ پیاده ی شیراز . رفت توی باغ ِ تخت . رفت توی اسلحه خونه ی گروهان ِ دوم . از زیر ِ در رد شد . رفت تو قسمت ِ اسلحه های کمری . یه چیزی رو تو دستم حس کردم . بعد دستم همه ی این راه رو برگشت . از زیر ِ در ِ اسلحه خونه ی گروهان ِ دوم ، تا میدون رژه ، تا بیرون ِ پادگان ، تا فلکه گاز و پارک ِ آزادی ، تا دروازه قرآن . تا کل ِ جاده ی شیراز اصفهان و اصفهان قم و قم تهران و تا بیرون خونه و داخل ِ دیوار و روی تکیه گاه ِ مبل . و من همه چیز رو جزء به جزء ، همون جوری که در واقع سالها قبل دیده بودم دوباره دیدم و حس کردم . حتی بوی ِ آسایشگاه ِ پادگان رو . حتی ترک ِ روی دیوار ها رو . حتی آسفالت ِ میدون رژه رو .

دستم برگشته بود روی مبل . دوست های سالهای دور و نزدیک هنوز داشتن همون یه جمله رو تکرار میکردن . همون یه حرف رو میزدن و من کُلت ِ m19 رو تو دست ِ چپم حی میکردم .برجستگی های دسته ش رو . وزنش رو . حتی بوی روغنی که کلت باهاش تمیز شده بود رو عین ِ بیداری حس میکردم .

حتی توی خواب قصد نداشتم به خودم آسیب بزنم .حتی توی خواب میدونستم که ارزشش رو نداره . فقط میخواستم توی خواب مغزم رو متوقف کنم . دیگه نشنوم . دیگه توضیح ندم خودم رو . هرچی که هستم رو . هرچی که گفتم رو . هرچی که گفته بودم و میدونستم رو . نمیخواستم تو جمع هیچی بگم . نمیخواستم تو اون جمع باشم . اما نمیشد .

حتی توی خواب قصد ِ آسیب زدن به خودم رو نداشتم . من میخواستم فقط مغزم رو متوقف کنم . حضور ِ اون آدم ها تو مغزم رو متوقف کنم . و خنده دار اینکه همون موقع داشتم حساب میکردم اگر یه گلوله تو مغزم خالی کنم ، باید حواسم باشه که ممکنه اون گلوله از سمت ِ دیگه ی سرم خارج بشه و به کسی آسیب بزنه . حتی همون موقع که داشتم به خاموش کردن ِ مغزم فکر میکردم ، باز هم مغزم داشت فکر میکرد . به اینکه مراقب باشه فرمانش به دست و ماشه ، باعث آسیب کسی نشه . حتی توی خواب هم خودم به خودم و این فکرم پوزخند زدم .

دست ِ راستم پانسمان داشت . تا زیر ِ آرنج . سمت ِ راستم رو نگاه کردم . کسی بود . حتی اگر گلوله خارج میشد ، به کسی آسیب نمیرسید . همچنان حرف میزدن . اونهایی که بیشتر میشناختن ، بیشتر زر میزدن . شماتت گونه تر . یه نفس عمیق کشدم . حتی الان ، الان ِ بیداری هم میتونم سردی ِ لوله ی کلت رو روی شقیقه م حس کنم . کلت رو با همون دست ِ چپ فشار دادم به شقیقه ی چپم . هنوز داشتن زر میزدن . بی تفاوت . هنوز میگفتن اونی که نمیشناسم رو باید ببوسم . و من نمیخواستم . و اونها میدونستن که نمیخوام . تمام ِ تمرکز و انرژیم صرف ِ این بود که چشمم رو باز نگه دارم . احمقانه س . . . اما با تمام ِ توان کلت رو محکم گرفته بودم که لگد ِ شلیک ، مچ ِ چپم رو آسیب نزنه . همین قدر احمقانه . و با چشم ِ باز ، ماشه رو کشیدم .

از نوک ِ گلوله داشتم همه چیز رو میدیدم . چرخیدن ِ گلوله رو دیدم . دیدم که پوست ِ سرم رو شکافت . دیدم که سمت ِ چپ ِ جمجمه م رو خورد کرد . و درد کشیدم . درد کشیدم . خواب بودم ، اما عین بیداری درد کشیدم . گلوله از استخون رد شد . وقتی به مغزم رسید ، صدای حرکتش فرق کرد . حتی سرعت ِ حرکتش . مثل ِ یه قاشق که تو یه ظرف ِ ژله فرو میره . و من میدیدم . و من نگران بودم . نگران ِ اینکه خون ، خونه ی اون دوست رو کثیف کنه . که مُبلش رو خراب کنم . و گلوله همچنان فروتر میرفت . به سمت ِ راست ِ جمجمه م  رسیده بود . استخون ِ طرف ِ دیگه رو هم خورد کرد و از سرم خارج شد و من افتادم .

تکون نمیخوردم . منقبض بودم . مثل ِ عضله ی پشت ِ پا که توی خواب میگیره و مثل ِ سنگ سفت میشه ، منقبض بودم . درد داشتم . حس میکردم توی خواب خیس ِ عرقم . همچنان حرف میزدن . هیچ خونی ازم بیرون نمی اومد .فقط چیزهای توی مغزم ، فکر های توی کله م ، فکر های خیلی خیلی خیلی شخصی ِ توی کله م پخش شده بود روی زمین . افتاده بودم روی زمین . سرم میسوخت . جمجمه م درد میکرد . دردی که تابحال حس نکرده بودم . و من با چشمای باز ، افتاده بودم کف ِ خونه و مثل ِ وقتهایی که صورتت رو میچسبونی به زمین ، از همون زاویه داشتم پا های دوستام رو نگاه میکردم و خودم توی سوراخی بودم که توی مغزم ایجاد شده بود .

هیچ چیز متوقف نشده بود . یکی یکی میومدن بالای سرم . زانو میزدن و با کنجکاوی توی سوراخ ِ مغزم رو نگاه میکردن . و من از توی اون سوراخ چشم هاشون رو میدیدم و از درد نفس نمیتونستم بکشم . اونها توی سوراخ ِ مغزم رو میدیدن ولی توی خواب میدونستم که دارن توی مغزم رو ، توی توی ِ فکرم رو میبینن . حس میکردم چیزهایی که نمیخواستم ببینن رو دارن میبینن . داشتن تفریح میکردن . داشتن قضاوت میکردن . و هیچ چیز هیچ اهمیتی براشون نداشت . هنوز حرف میزدن . با بی تفاوتی نگاه میکردن و هر کس یه کاری میکرد و میرفتن .

یکی از دوستای دوران ِ راهنمایی ( حتی الان اسمشم یادمه . یعنی تو خواب یادم اومد که چنین دوستی داشتم . الف . میم ) یه سیگارت روشن کرد و انداخت توی سوراخ ِ مغزم و با بی تفاوتی بلند شد و رفت و بعد از چند ثانیه اون ترقه توی جمجمه م ترکید . گوش هام سوت میکشید. یکی از دوستای دانشگاه که سالهاست ازش هیچ خبری ندارم ، بعد از اینکه خوب توی مغزم رو دید ، ماکتی که با سیم خاردار درست کرده بودم رو فرو کرد توی سوراخ ِ مغزم و با خونسردی رفت . و من نزدیک و دور شدن ِ پاها رو میدیدم . از روی پاها ، آدم هایی که میومدن و توی مغزم رو میدیدن و میرفتن رو میشناختم . و تموم نمیشد . و من درد میکشیدم . و تکون نمیتونستم بخورم . و حتی نمیتونستم دستم رو بذارم روی سوراخ ِ مغزم . بیشترین دردم از این بود که توی مغزم رو میبینن . همه با هم میبینن . و من نمیخواستم . میخواستم از خواب بیدار بشم و نمیتونستم . دیگه نمیتونستم اون درد رو تحمل کنم . نمیتونستم نگاه کردن به مغزم رو تحمل کنم . نمیتونستم شنیدن ِ حرف هایی که راجع به توی مغزم داشتن میزدن رو تحمل کنم . و همون موقع پشیمون شده بودم . هیچ چیز فرق نکرده بود . هیچ چیز متوقف نشده بود . و من آرزو میکردم که کاش اون گلوله رو توی قلبم شلیک کرده بودم . تو خواب فکر میکردم اگر به قلبم شلیک کرده بودم ، از سوراخ ِ اون آدم ها چیزی نمیدیدن که بخوان قضاوت کنن . فکر میکردم قفسه سینه م جای بیشتری داره برای فرو کردن چیزهایی که داشتن فرو میکردن . و کاش میتونستم زودتر از این کابوس بیدار بشم .

یکی از دوستام اومد بالای سرم . از روی کفشش شناختمش . چشمش رو چسبوند روی سوراخ ِ جمجمه م . هر چیزی که دلم نمیخواست ببینه رو دید . ابراز تاسف کرد برای چیزی که هستم . و با پوزخند خواست بلند بشه . برای بلند شدن ، از باتوم ِ کوهنوردی ش کمک گرفت . باتومش رو فرو کرد توی اون سوراخ . دردش خارج از تصور بود .اونقدر زیاد که توی خواب _ که در تمام ِ مدت چشمم باز بود _ باعث شد محکم ِ محکم چشمم رو ببندم . اونقدر محکم که حتی پلک هام درد گرفت . وزنش رو انداخت رو باتوم و تیزی ِ باتومش رو تو سرم حس کردم و بلند شد با پوزخند و رفت .

و من از خواب پریدم . اونقدر قلبم تند میزد که جرات نداشتم تکون بخورم . اونقدر سریع نفس میکشیدم که دیگه نفس نمیتونستم بکشم . سرم اونقدر درد میکرد که بالش رو نمیتونستم حس کنم. خیس ِ عرق بودم .تمام ِ تختم خیس شده بود از عرق . چسبیده بودم به ملحفه ها . سرم از درد ، نبض داشت . پلک هام درد میکرد اونقدر که چشمام رو محکم بسته بودم .

مدتها بود خواب به این ترسناکی ندیده بودم . سالها بود اینقدر واکنش ِ فیزیکی به یه خواب نشون نداده بودم . داشتم مثل ِ سگ میلرزیدم . سردم بود و نه میتونستم پتو رو بکشم رو خودم و نه توان ِ بستن ِ پنجره رو داشتم . سعس کردم تنفسم رو کنترل کنم . اونقدر قلبم تند میزد که هیچ وقت چنین سرعت تپشی رو به یاد نداشتم . نمیدونم چقدر طول کشید که نفس کشیدنم بهتر شد . هوا هنوز تاریک بود اما اولین پرنده شروع کرده بود به خوندن . صداش شقیقه هامو اذیت میکرد . سرم مال ِ خودم نبود . میگرن نبود . مغزم درد میکرد . فقط مغزم . اونقدر میلرزیدم که به سختی تونستم خودمو بلند کنم و بشینم . منقبض بودم و لرزیدن ، درد ِ انقباض رو بیشتر میکرد .

وقتی خیلی خیلی کوچیک بودم ( فکرکنم چهار سال اینطورا ) مامان گفته بود هر وقت خواب بد دیدم ، یا بیدار شدم و دیدم توی تختم بارون اومده ، برم بیدارش کنم یادمه تا قبل از مدرسه رفتن ، چند باری این کارو کردم . الان هم یعنی اون موقع هم دلم میخواست همین کارو کنم . دلم میخواست همون طور که توی تخت نشستم ، به یکی بگم چه بر من گذشته . اما به جاش به سختی ، کِشون کشون خودمو رسوندم به سشوار . پانسمانم کاملا خیس شده بود و عرق ، جای زخم ها رو میسوزوند به حدی که بخیه هامو حس میکردم . بعد همونجا کف ِ زمین دراز کشیدم . از همه ی آدم های توی خواب عصبانی بودم . احساس میکردم همه با هم بهم تجاوز کردن . نفس کشیدنم بهتر شده بود . اما حالا بجاش با هر دم و باز دم ، انگار مغزم پر و خالی میشد از هوا . مثل یه بادکنک . فشار می اورد به جمجمه م . تو بیداری هم فکر میکردم جمجمه م سوراخه و توی مغزم معلومه .

با هر بدبختی ای بود یه کیسه زباله کشیدم روی دستم و مثل ِ همیشه ی این چند ماه با چسب محکم بستمش . باید میرفتم زیر ِ دوش . بوی تعفن میدادم . بوی زهر . بوی زهر ِ کابوس . نشستم کف ِ حموم . خالی از انرژی بودم .حتی اینقدر که بخوام و بتونم وایسم . نمیدونم چقدر طول کشید اما بیرون که اومدم هوا تقریبا روشن شده بود . نصفه نیمه لباسم رو پوشیدم و دراز کشیدم کف ِ زمین . هنوز میلرزیدم و درد داشتم . کمی ” پگاه ” مشکاتیان رو گوش کردم . با صدای خیلی کم . 

خوابی که دیدم رو نمیتونستم از مغزم بیرون کنم . حسش رو . حس ِ افتضاحش رو نمیتونستم بیرون کنم از مغزم . دلم میخواست تا یه جای خیلی خیلی دور رانندگی کنم . هوس ِ بسطام داشتم . دلم میخواست بشینم تو ماشین و تا بسطام برونم . اما نمیشد . اما نمیشه .

مثل ِ همیشه ، فقط به نوشتن میشه پناهنده شد . باید مینوشتم وگرنه منفجر میشدم . با همه ی درد و لرزش ، با همه ی بیهودگی ، باید مینوشتم . و هیچ چیز احمقانه تر از تعریف ِ خوابها نیست . خوب و بدش هم خیلی فرق نداره . کابوس و رویا . هیچ وقت نمیشه تعریفش کرد . چون چیزهایی که تاثیرگذار هستن ، چیزهایی که تورو به کابوس یا رویا رسوندن ، چیزهایی که اون تصاویر ِ خیالی ِ توی خواب رو برات کابوس یا رویا کردن ، گفتنی نیستن . مثل ِ خیلی چیزهای بیداری . مثل ِ خیلی چیزهایی که تو رو تو کردن ، خوب یا بد ، و گفتنی نیستن . یا حتی اگر گفتنی بشن ، فهمیدنی نمیشن .

هنوز میلرزم . کمی کمتر . هنوز درد داره سرم . کمی بیشتر . هنوز دارم کابوس میبینم . کمی بیدار تر . . . 

شاید حالا بتونم یکم بخوابم . پناه بر نوشتن .

 

 

منتشرشده در دسته‌بندی نشده | دیدگاه‌تان را بنویسید: