جاده نوردی ِ نطلبیده

یه آهنگ هایی هم هست که وقتی داری رانندگی میکنی و بی هوا پخش میشه ،مجبوری راهت رو دورتر کنی تا اون آهنگ تموم بشه بعد برسی جایی که میخوای ؛ تا اون آهنگ شهید نشه .
مهم نیست قبلش چقدر خسته بودی و دلت میخواسته زودتر برسی خونه و لَش کنی ، مهم نیست از نظر ملودی و ریتم و تنظیم فاخره یا نه ، مهم نیست خواننده ی تراز اولی داره یا نه . . . یه آهنگ هایی هست که بالاخره توش یه چیزی هست که اگر شب ، خسته و مرده نزدیک خونه باشی و شروع بشه ، ناچاری راهت رو دور کنی . دور . دور .
گاهی مجبور میشی اونقدر راهت رو دور کنی که یکدفعه ببینی از شهر خارج شدی ، ببینی و نبینی که تو یه جاده ی فرعی ِ کوهستانی ِ خارج شهری هستی ، بعد ببینی که از اون جاده ی فرعی ِ کوهستانی ِ خارج ِ شهر ِ بدون ِ عبور هم خارج شدی . ببینی و نبینی که زدی دنده کمک و داری از یه تپه میری بالا . میری بالا . بعد اون بالا ماشینو خاموش کنی و چراغ ها رو خاموش کنی و هیچ صدایی نیاد جز صدای نور ِ ماه و جیرجیرک ها و پارس ِ سگ ها . بعد اون آهنگ هنوز بخونه . با صدای بلند بخونه . و بری رو سقف ِ ماشین دراز بکشی و آسمون رو نگاه کنی .

بعد اجازه بدی همه چیز مثل ِ خُنکی ِ هوا از روت عبور کنه . . . ساکسیفون ِ وسط ِ آهنگ و ترس ِ ناکجای شبی که توش وایسادی . . . و شعر . شعرش . شعر ِ لعنتیش . 

بعد تو ذهنت بچرخی . یادت بیاد که یه زمانی ، تقریبا همه ی شعرهای شاملو رو حفظ بودی . بعد دوباره تو ذهنت بچرخی . بعد دوباره اجازه بدی شعر ِ آهنگ ازت عبور کنه . و بعد لبخند بزنی . لبخندی به یقین : این اگر نه عاشقانه ترین ، بی شک یکی از عاشقانه ترین شعرهاشه . یه شعر ِ عاشقانه ی مردونه ی بدون ِ چُس بازی . یه عاشقانه ی محکم ِ رها . 

من باهارم تو زمین
من زمینم تو درخت
من درختم تو باهار .
ناز ِ انگشتای بارون ِ تو باغم میکنه
میون ِ جنگلا تاقم میکنه .

تو بزرگی مث ِ شب .
اگه مهتاب باشه یا نه
تو بزرگی
مث ِ شب .

خود ِ مهتابی تو اصلا ، خود ِ مهتابی تو .
تازه ، وقتی بره مهتاب و
هنوز
شب ِ تنها
باید
راه ِ دوری رو بره تا دم ِ دروازه ی روز
مث ِ شب گود و بزرگی
مث ِ شب .

تازه ، روزم که بیاد
تو تمیزی
مث ِ شبنم
مث ِ صبح .

تو مث ِ مخمل ِ ابری
مث ِ بوی علفی
مث ِ اون ململ ِ مه نازکی :
اون ململ ِ مه
که رو عطر ِ علفا ، مثل ِ بلاتکلیفی
هاج و واج مونده مردد
میون ِ موندن و رفتن
میون ِ مرگ و حیات .

مث ِ برفایی تو .
تازه آبم که بشن برفا و عریون بشه کوه
مث ِ اون قله ی مغرور و بلندی
که به ابرای سیاهی و به بادای بدی می خندی . . .

من باهارم تو زمین
من زمینم تو درخت
من درختم تو باهار ،
ناز ِ انگشتای بارون ِ تو باغم میکنه
میون ِ جنگلا تاقم میکنه .

و بعد بری تو بند بند ِ شعر . تو سلول ِ هر کلمه ی هر بند . اخه لعنتی جانم . . . به اندازه ی چند نخ سیگار باید رفته باشی تو نخ ِ مه ای که تو صبح ِ جنگل ، ساکن هست و نیست ، مُردد میون ِ موندن و رفتن ؛ به اندازه ی چند فصل برف و بهار ، باید رفته باشی تو صدای سکوت ِ آب شدن ِ برف ِ قله ها و عریونی ِ کوه ؛ به اندازه ی چند تا زندگی باید حل شده باشی تو ناز ِ انگشتای کسی که مثل ِ اون قله ی مغرور و بــلـــند به ابرای سیاهی و به بادای بدی میخنده . . . 

آره ! یه آهنگ هایی هم هست که وقتی بی هوا موقع رانندگی پخش میشه ،مجبوری راهت رو دورتر کنی تا اون آهنگ تموم نشه و بعد برسی جایی که نمیخواستی . برسی به عاشقانه های بی مخاطب . برسی به بالای یه تپه ی بی اسم ِ شب . برسی به فهم ِ درک ِ یه عاشقانه ی مصور ِ بی تصویر . مث ِ شب . مث ِ شبنم . مث ِ صبح . مث ِ مخمل ِ ابر . مث ِ بوی علف . مث ِ ململ ِ مه نازک . مث ِ برفا . مث ِ قله های مغرور ِ بلند . . .
 

مشخصات آهنگ :
آلبوم : فصل آشنایی ( گروه خوانندگان )
نام آهنگ : من و تو ، درخت و بارون
خواننده : خشایار اعتمادی
آهنگساز : شادمهر عقیلی
تنظیم : فواد حجازی
شاعر : احمد شاملو ( شعر : من و تو ، درخت و بارون ؛ از مجموعه آیدا در آینه )
سال انتشار : 1377
ناشر : انتشارات سروش