سیلی با طعم ِ چیلی

خیلی سال ِ پیش یکی بود که میخوند :
بوی گندم مال ِ من ، هرچی که دارم مال ِ تو / / / یه وجب خاک مال ِ من ، هرچی میکارم مال ِ تو
حالا چند وقت پیش یکی پیدا شد که اینجوری بخونه :
تو ماه ای و من ماهی ِ این برکه ی کاشی / / / اندوه ِ بزرگی ست زمانی که نباشی
شاید تا اینجای کار ، این دوتا ترانه هیچ ربطی به هم نداشته باشن . اما هر دوتاشون آخرش به یه نقطه میرسن . به یه واقعیت . به یه جور گُه خوری ِ واقع بینانه :
بوی گندم مال ِ من ، هرچی که دارم مال ِ من / / / یه وجب خاک مال ِ من ، هر چی میکارم مال ِ من !
تو ماه ای و من ماهی ِ این برکه ی کاشی / / / اندوه ِ بزرگی ست ، چه باشی . . . چه نباشی !
همینه . گاهی همین میشه . گاهی اوضاع یه جوری پیش میره که به یه جایی میرسی که دیگه دلت نمیخواد هیچ چیزت رو با هیچ کس شریک بشی . دیگه هیچ بودنی فایده نداره . یه ” بدست ” آوردن هایی هست که اگه با هم نباشه ، بعدش بودن ِ کسی به لعنت ِ هیچ خدایی نمی ارزه . دیگه دلت نمیخواد هیچ چیزت رو با هیچ کس شریک بشی . حتی تنهاییت رو . بخصوص تنهاییت رو . 

ممکنه بگید که خب اون موقع که داغ بوده ، میخواست شکر ِ اضافی نخوره که بوی گندم رو برداره و هرچی که داره رو ببخشه و به یه وجب خاک رضایت بده و هرچی میکاره رو بده بره ؛ یا اینکه میتونست بال در بیاره و از اون برکه ی کاشی بزنه به چاک یا چشمش رو ببنده و الکی شاعرانه بازی در نیاره که بره تو هپروت ِ ماه ای که مُدام نازک و کامل و کامل و نازک میشه !

شما درست میگید . اما مسئله اینه که آدم گول میخوره . آدم هزاری هم بخواد حواسش رو جمع کنه ، باز هم گول میخوره . گول ِ بازی ِ نگاه ها . حتی گول ِ دست ها . آدم فکر میکنه که وقتی بوی گندم رو برمیداره و هرچی داره رو میبخشه ، در واقع داره همه چیز رو به خودش می بخشه . آدم فکر میکنه وقتی رو یه وجب خاک میکاره ، ثمره ش اونقدر هست که همه ی دنیاش سیر بشه . که باشه . که بمونه . یا اینکه حتی فکر میکنه بودن ِ ماه ، تسلی ست . حتی اگر شب هایی باشه که نباشه . آدمه دیگه . . . گول میخوره . 

اما زمانی که دید ، زمانی که فهمید که دیگه دلش نمیخواد هیچ چیزش رو با هیچ کس شریک بشه ، که واقعا شریک بشه ، اون وقته که اون آدم ، دیگه آدم ِ قبلی نیست . همین .