کسی که مینویسه یه مرگیش هست .
کسی که مینویسه و بعد نمینویسه ، یه مرگیش هست .
کسی که مینویسه و بعد نمینویسه و بعد دوباره شروع میکنه به نوشتن ، یعنی هیچ سنگ و دیواری پیدا نکرده برای اینکه سرش رو بکوبه بهش . هیچ راهی جز نوشتن برای ارتباط برقرار کردن با خودش و محیط ِ پیرامونش پیدا نکرده و برای نفس کشیدن ، چاره ای پیدا نکرده جز برگشتن به نوشتن .
از دوستانی که در این مدت به اینجا سرزدن و پیغام گذاشتن و پاسخی نگرفتن عذرخواهی میکنم . ظرف امروز و فردا پاسخشون رو خواهم داد .
پناه بر کلمه و نوشتن بر خویش ، باشد که شفا یابیم . . .
ما از همه جا می رویم جز از یاد یکدیگر. پناه بر سکوت توانا.
آمین !
پناه بر واژه
وای از روزی که واژه بی پناه شود . . .