بابا عاشق ِ ویگن بود . یعنی هنوز هم هست . ویگن و مرضیه برای مدتها مورد علاقه ترین خواننده هاش بودن . اون موقع ها که نوار کاست بود ، تو ماشین گوش میکردیم . مُدام گوش میکردیم . بابا گوش به زنگ بود که ببینه کی کار ِ جدید ازشون می یاد بیرون .
بعد که سی دی اومد و خونه ی ما کامپیوتر دار شد ، اولین چیزی که دنبالش بود که پیدا کنه ، کارهای همین ها بود . خوشحال بود که میتونست با کیفیت بهتر گوش کنه . بعدتر ، با همون اینترنت زغالی ( یا ذغالی ) سعی میکرد که آهنگ هایی که نداره ( و نداریم ) رو دانلود کنه . و تا چند وقت پیش ، فکر میکرد و فکر میکردم که همه ی کارهاش رو لااقل یکبار گوش کردیم ؛ تا اینکه چند وقت پیش که میخواستن با مامان برن سفر ، رفت یه فلش خرید و رو یه کاغذ اسم خواننده هایی که دوست داشتن رو نوشت و داد به سی دی فروش محل که براش آهنگ بریزه .
چند وقت پیش یه بار سوار ِ ماشینشون شده بودم که برم جایی و تو ترافیک داشتم به آهنگ های اون فلش گوش میکردم و با خودم میگفتم یارو چقدر فله ای آهنگ ریخته و بعد به خودم گفتم که خب مرد بودی خودت براشن میریختی و این حرفا .
اما در بین همون آهنگ های فله ای ، چند تا آهنگ از همین ویگن بود که تا حالا نشنیده بودم ؛ و یکی از اونها ، حالا چند هفته س که تبدیل شده به آهنگ ِ هفته و هفته های من . نمیدونید چقدر حس ِ خوبیه . خوشحالم که قبلا نشنیده بودم این آهنگ رو . انگار که ویگن دوباره زنده شده و یه آهنگ خونده . انگار که آدم یه شعر ِ ناب ، از یه شاعری که سالها ست که مرده بخونه .
امشب که داشتم تو اتوبان برای چندمین بار ِ پشت ِ سر ِ هم به این آهنگ گوش میکردم ، فقط یک واژه برای توصیف ِ صداش تو این ترانه ( لااقل این ترانه ) پیدا کردم : صدای نازنین . . . به نظرم این آهنگ به راحتی میتونه جزو بهترین آهنگ های ویگن قرار بگیره .
اگر دوست دارید ، شما هم گوش کنید :
پ ن : متاسفانه نتونستم اطلاعات قابل اطمینانی درباره آهنگساز ، شاعر و تنظیم کننده ی این آهنگ پیدا کنم وگرنه به رسم ِ عادت ِ درج ِ مشخصات ، حتما ذکر میکردم .