کودکی ام ، در اضطراب امتحانات ثلث سوم گم شد / جوانی ام چگونه گذشت در ازدحام دروغ و تردید و اشک های اجباری / بی حقیقت ِ عشق / بی حقیقت ِ ازادی / که سرزمینی که حقیقتش ازاد نیست / ازادی اش حقیقت ندارد / و در میانه رو به زوال این فصل / در اندیشه پیری ام / سازی بی کوک و خانه ای سوت و کور شاید / و مرور ِ این جاده ها و کوچه ها / کتاب ها و شعر هایی که از یادم رفته اند / دخترکانی که هرگز نفهمیدند دوستشان دارم / فریاد هایی که هرگز نزدم / سکوتی که همواره در جیبم ، مشتش کردم / اری / من سنگینی خاطراتم را لم خواهم داد / روی صندلی راحتی تنهایی / تو ممیز ها را بردار / میخواهی این خزعبلات را زیر هم بنویس / شعر گونه بخوان / یا به دنباله ای داستان وار / فرقی نمیکند / ممیز ذات اعداد را متمایز نمی کند / چنان که لکه های روشن ِ پراکنده ی میان طلوع و غروبت / شبت را روشن نمی کند / صفر ، صفر است / چه صد ، چه صدم / میبینی ؟ یک میم گاهی تمام ِ فاصله می شود / که صد / صدمی ست که تنها مقابل اینه ممیز ایستاده / ممیز ِ واژه ها / ممیزی که تاریخ میشود و روز را از ماه و سال جدا میکند / ممیزی که حقیقت را از کتاب ها می زداید / ممیزی که مرد را / از زن / مرده را / از زنده / . . . / و تو این را کامل کن / انطور که هست / انطور که زیست کردی / ان طور که میپنداری . . .
۲۱ / ۳ / ۱۳۸۹
در جاده ای که ممیز ِ نقشه بود
. . . نوشت : میبینی ؟ گاهی ممیزهای نوشته ات مثل قطرات باران ِ نقاشی کودکان میشود ؛ حتی اگر سرخ باشد / / /